Never a dull moment

______________________________________________ Terug naar het verslag

Hallo Inge,

Hier is nog een berichtje over wat er gebeurde op de zaterdag van vertrek.

‘Never a dull moment’.
Het was zaterdag 19 maart. Feitelijk was de vakantie afgelopen. Een aantal bridgers was al vroeg op weg gegaan naar huis. Anderen zagen we nog bij het ontbijt.

Een viertal zou pas zondag vertrekken, ik ’s avonds laat vanuit Wörgl. Tijd genoeg dus om nog een volle dag heerlijk te skiën. Omdat we iets later zouden starten, had ik (Han) even tijd om het dorp eens goed te bekijken. Het dorp was klein maar leuk, de Franciskusweg naar Niederau veel te glad, maar de Margaretha-kerk en het bijbehorende kerkhof waren prachtig. Evenals de Antoniuskapelle. Een gemis voor wie het niet heeft gezien.

Over het skiën kan ik kort zijn, SUPER. Pracht pistes, pracht sneeuw en de mooiste zon die je je kunt indenken. Een heeeerlijke dag. ’s Avonds laat bracht Teun mij naar Wörgl, waar de nachtbus mij zou ophalen. Keurig op tijd vertrokken we huiswaarts.

Na een stop rond middernacht, was er nog een korte stop rond 04:00 uur. De bus stopte 50 meter voor een benzinestation voor een korte- toiletpauze en met z’n vijven stapten we uit. Maar helaas, het toilet was dicht. Wel waren er toiletten in het restaurant, 200 meter verderop. We liepen die kant op. Ik iets voor de anderen. Wat ik niet wist was dat de anderen omgekeerd waren. Er was immers ook een toilet aan boord.

Nietsvermoedend ging ik naar het restaurant, deed ik wat ik moest doen en liep terug naar waar de bus stond. Hé, geen bus waar ik hem verwachtte. Misschien was de chauffeur iets dichter naar het restaurant gereden? Inderdaad stond daar een bus van Interbus maar dat bleek niet de mijne te zijn. Gevraagd waar mijn bus kon zijn wees de chauffeur naar een bus die ‘ongeveer’ bij het benzinestation stond.

Een stuk teruglopend zag ik al snel dat het een buitenlandse bus was, niet de mijne.
Dus maar weer terug naar de andere Interbus-bus. Helaas, ook die was intussen (binnen ca. 3 minuten) weer vertrokken. Daar sta je dan, ’s nachts om 4 uur, zonder vervoer terug naar huis. En AL mijn spullen lagen nog in de bus.

Gelukkig kwam er een Nederlandse bus aanrijden voor eenzelfde stop. Een van de passagiers was zo vriendelijk via Internet het noodnummer van Interbus op te zoeken, en dat nummer te bellen. Slaperig kwam de coördinator aan de lijn, en die zou kijken wat hij kon doen. Hij zou terugbellen op de telefoon die ik even te leen had. … eh… wat als die bus ondertussen ook vertrekt ? Gelukkig bleken ze een half uur te blijven staan.

En inderdaad, tien minuten later kwam het bericht dat de coördinator de chauffer van mijn bus had bereikt en dat de bus zo snel mogelijk zou omkeren en mij zou komen ophalen. En ja hoor, na een half uurtje wachten in donker Duitsland kwam de bus en onder de nodige ‘sorry’s ging de reis weer verder. De rest van de overigens prima verzorgde busreis verliep zonder problemen.

Zo zie je maar, zelfs ná je vakantie kan er nog van alles gebeuren. Je hebt zo in ieder geval een leuk verhaal voor thuis.

En dat was het einde van een van mijn beste wintersport-vakanties.
Bedankt Inge, Marian en Roel, en de andere bridgers, en tot de volgende reis.

Han